Daar zit ik dan met mijn laptop op schoot. Als buitenmens binnen in de deuropening anders vang ik te weinig wifi. Ik zie de anderen op het scherm in een videomeeting. We gaan brainstormen of er een KBF mogelijk is dit jaar en hoe dan. We hebben te maken met de 1,5 meter regel, nog geen locatie, want Tilburg kan niet en de vraag is vooral of we het zien zitten om iets te doen. Als zoveel anders is dan anders, is het dan nog wel leuk. Wat is een gebed zonder zingen, een kampvuur zonder kleine kring, je hart delen zonder knuffel en een KBF zonder sardientje. En als we nu toch al weten dat het nooit zo leuk kan worden als vorige jaren, waarom zouden we het dan doen?
In de voorbereiding delen we altijd eerste onze dromen voor het KBF en kijken we daarna wat er nodig is om die dromen uit te laten komen. Op de agenda voor de vergadering van vandaag staat: dromen, twijfels en praktisch. We beginnen met een rondje dromen. Maar hoe doe je dat eigenlijk, dromen als de omstandigheden zo anders zijn dit jaar? Kan dat eigenlijk wel, dromen, vrij dromen, als je bij alles wat je bedenkt moet concluderen ‘kan niet.’ Al gauw sneeuwen de dromen onder en zijn we ongemerkt in gesprek over ‘twijfels’. Reële, echte, relevante twijfels. Waar we het echt over moeten hebben. Twijfels zoals ‘wat als er iemand corona blijkt te hebben en we moeten de GGD een lijst met 50 namen overhandigheden’ en ‘Houden we het wel vol, een hele week op 1,5 meter’. Ik luister en voel me stiller worden. Ik voel me in tweestrijd. Alle twijfels wil ik heel erg serieus nemen. Ik wil dat mijn vergadergenoten zich gezien en gehoord voelen. Het is ook echt anders dit jaar en dat is teleurstellend en pijnlijk. Wanneer ik vergelijk met afgelopen jaren KBF en ik wil graag dat het dit jaar ook zo wordt, dan sla ik liever een jaar over. Want dat kan niet. En hoe meer ik de twijfels hoor, hoe meer ik beren op de weg zie. Waar is mijn droom gebleven? Ik zie voor me hoe op dit moment die beren op de weg mijn dromen aan het opeten zijn. Er is nog een klein stukje over. Het stukje ‘ik hoop dat ik deze zomer wat mensen zie, die ik leuk vind en die mijn inspireren. Want de afgelopen maanden waren best alleen.’ Als ik dan bedenk dat er een soort van KBF is deze zomer, kleiner, anders, maar in de kern KBF, dan krijg ik weer een glimlach op mijn gezicht.
Ik hoor iemand vragen wat ik er van vind. Ik probeer mijn gemijmer samen te vatten. “Volgens mij moeten we onze dromen scheiden van de twijfels. En er weer twee agendapunten van maken. Laten we durven dromen, en laten we oprecht twijfelen. Onze twijfels kunnen we klusteren tot kerntwijfels en die met elkaar bespreken. We zijn samen en we zijn creatief. Als we weten waar onze twijfels voor staan, kunnen we alsnog beslissen wat we doen.“
Het helpt. De energie en passie komt weer terug. Samen dromen werkt aanstekelijk. Ik droom dat we naar onszelf, naar kerken, naar onze omgeving, naar de wereld uitstralen dat we een groep creatieve, geïnspireerde jongen mensen zijn. Jonge mensen die nieuwe wegen vinden, durven zoeken, flexibel zijn.
We laten ons niet tegenhouden als er gaat om sociale gerechtigheid, gastvrijheid, duurzaamheid. Daarin inspireren we elkaar om door te gaan, om creatief te zijn. We zijn toch niet voor één gat te vangen. Die coronaregels kunnen we ook wel.
En tegelijkertijd, het is ook lastig, beperkend, teleurstellend. Zolang we daar niet overheen stappen, maar ruimte voor maken ontstaat er misschien wel nieuwe vorm van verbondenheid.
En nieuwe manieren om KBF te zijn. Na ook de twijfels te hebben besproken krijgen de plannen voor de zomer steeds meer vorm. Het KloosterBoerderijFestival is dit jaar geen festival, maar toch ook weer wel. We gaan back to the roots, naar de Eemlandhoeve. Waar plek is voor 30 mensen. Aandacht voor corona en de gevolgen daarvan. Dat ook weer loslaten en over andere dingen delen. Nabijheid ervaren op 1,5 meter, door creatieve manieren te verzinnen. Echt verstoppertje en andere spelletjes van de “wat kan wel-lijst” . En natuurlijk de basisingrediënten van ritme, werken, eten, nadenken en uitwisselen.
Om niet steeds opnieuw de coronaregels te moeten benadrukken en rust te hebben in de groep besluiten we om 1 startpunt te hebben en mensen die de hele week kunnen voorrang te geven. We eindigen de vergadering met een rondje, zie je het zitten en doe je mee. Ja we zien het zitten en gaan.
Het KBF back to the roots is geboren.
